μύουρος

(I)

-η, -ο (ΑΜ μύουρος και μείουρος, -ον)

αυτός που καταλήγει σε οξύ άκρο σαν την ουρά ποντικού

νεοελλ.

το ουδ. ως ουσ. το μύουρο ναυτ. οξύ άκρο σχοινιού με σχήμα οξέος κώνου, η καβίλια τού σχοινιού

αρχ.

1. στενός, με στενό άνοιγμα

2. (για σφυγμό) αυτός που εξασθενεί βαθμηδόν

3. (για ποίημα ή περίοδο λόγου) αυτό που περιέχει έναν μόνο μύθο, το κολοβό, το περικεκομμένο

4. το αρσ. ως ουσ. το κωνοειδές σχήμα

5. φρ. «μείουρος στίχος»

μτφ. ο εξάμετρος που η πρώτη συλλαβή ενός ή δύο από τους τελευταίους πόδες του είναι βραχεία αντί μακρά.

επίρρ...

μυούρως (Α)

(για σεισμό) με βαθμιαία εξασθένηση.

[ΕΤΥΜΟΛ. < μῦς, μυός «ποντικός» + -ουρος (< οὐρά), πρβλ. θυσάν-ουρος].

————————

(II)

μύουρος, ἡ (Α)

1. είδος φυτού, πιθ. είδος κριθαριού

2. το φυτό σάμψυχον.